دوم: مثل خیلی از اهالی پایتخت، کلاف سردرگم ترافیک و گرانی کرایه تاکسی‌ها، توفیقی اجباری نصیبم کرده است که خیلی از روزهای هفته را، از محل کار تا خانه دو سه ساعتی پیاده‌روی کنم و هر روز، خواسته یا ناخواسته، چشم‌هایم بارها و بارها، روی آدم‌ها و بیشتر از آنها، خانه‌ها بگردد.
شهر من، به جز چند محله قدیمی که هنوز بافت تاریخی‌شان را حفظ کرده‌اند، رویش هندسی نامنظمی از آهن و سنگ و آجر و شیشه است که به هم پیچیده‌اند، در هم گره خورده‌اند، قد کشیده‌اند و در دودی غلیظ آرام گرفته‌اند تا شهری را بسازند که اجزایش و بخصوص خانه‌هایش هیچ همخوانی با هم ندارند و تقلید کورکورانه معماریشان از معماری غربی، جای خالی معماری سنتی و زشتی و آلودگی دیوارهایش، چشم‌ها را خسته می‌کند.